XLVII - Doruklarda Yalnızlık
Ensemde bir kar beyazı aydınlık, kucaklıyor tenimi geçmiş güneşi. Doruklardan el sallıyorum, lakin ne ufuk nihai ne de yalnızlığımı doyuracak bir çift göz görüyorum.
Çünkü atlar, gözün göremediğini kaleme ilham eden kalp gözümdür.