XXVIII - Ölüm Tarlasından

Bir kadın tasvir ediyorum, biçimi

yanan bir ateşin isiyle boyanmış.

Gözleri dut çürüğünden gelme.

Saçları Bağdat'a uğrak Dicle.

Ensesinde bir bahar sonu çiçeği kokusu.

Ruhunu görüyor gibiyim.

Ölüm kokuları çalınıyor gözlerime.

Adını düşlüyorum ardından

düşünüyorum.

Ölüm tarlasından kopup gelmiş sanki

Lavinya fısıldıyor kulağıma, ve ben

uyanıyorum kan ter irtihal uykusundan.